imana çagrı:(h.z hud as)

Hud (as) artık peygamberliğin sorumluluğunu omuzlarında hissediyordu. Bundan sonra varlığının anlamı insanları Allah’ın birliğine çağırmak ve putların acizliklerini vurgulamak olacaktı. Hud peygamber bu görevin bilincinde olarak bir gün Ad kavminin topluca bulunduğu yerde yüksek bir tepeye çıkarak onlara şöyle seslendi;

"Ey kavmim!" dedi (onlara), "yalnızca Allaha kulluk edin: Ondan başka tanrınız yok. Hal böyleyken yine de Ona karşı sorumluluk bilinci duymayacak mısınız?" Araf 7/65

“'Âd toplumuna da kardeşleri Hûd'u gönderdik. O (da onlara): "Ey kavmim! (Yalnızca) Allah'a kulluk edin!" dedi, (çünkü) sizin O'ndan başka tanrınız yok. (Bu halinizle) aslı olmayan şeyler uyduran kimselersiniz sadece!” Hud 11/ 50

“Hani, kardeşleri Hûd onlara: "Artık, Allah'a karşı sorumluluk bilinci taşımayacak mısınız?" demişti. Bakın, ben size (Allah'ın gönderdiği) güvenilir bir elçiyim; öyleyse, artık Allah'a karşı sorumluluk bilinci taşıyın ve bana itaat edin! Hem, ben sizden bunun için (dünyevî) bir karşılık da beklemiyorum; benim hak ettiğim karşılığı vermek âlemlerin Rabbinden başkasına düşmez. Her tepede cehalet eseri, (putperestçe) anıtlar, tapınaklar mı yükselteceksiniz. Ve sonsuza kadar yaşayacağınız kuruntusuyla, sapasağlam malikâneler mi edineceksiniz? Ve (başkalarının hukukuna) el uzattığınız zaman, hiçbir sınır tanımadan, hep böyle zorbalık mı yapacaksınız? Öyleyse, Allah'a karşı sorumluluk bilinci taşıyın ve bana itaat edin, düşünebileceğiniz bütün (iyilikleri) size sağlayan (Allah'tan) yana duyarlı olun; size sürüler ve çocuklar veren, size bahçeler ve pınarlar veren (Allah'tan yana).Doğrusu, ben sizin için o büyük ve zorlu günün azabından korkuyorum!" Şuara 26/ 123–135

İnanç rüzgârı esmeye başlamıştı. Ad kavminin zalimleri ilk esinti ile neye uğradıkları bilemediler. O güne kadar aralarında duran ve kendilerine karışmayan Hud birden bire hak bekçisi olmuştu.

Ne demek istiyordu bu insan? Yalnızca Allah’a ibadet etmelerini ve diğer tanrılarını terk etmelerini istiyordu. İlk söylediği söz buydu. Allah ortak kabul etmezdi. O eşsiz ve yüce bir varlıktı. Tüm güzellikleri yaratan ve insanlara sunan sadece O’ydu. Tanrı diye kabul edilenler ise kendileri hiçbir şey yaratmayan ve en önemlisi de var olmak için kendilerine tapan insanlara muhtaçtılar. Bir sinek üstlerine konsa onu kovacak bir güce bile sahip değilken, nasıl tanrı olabilirlerdi?

Sizleri böylesine duyarsızlaştıran onların soğukluğu ve katılığıdır. Taş yığınından başka bir şey olmayan putlar sizlere zarardan başka bir şey vermez. O zarar da kendilerinden değil, onlara taptığınız için Allah’tan gelecektir. O halde Allah’ın azabından sakının.

Bunu sizden her hangi bir karşılık beklediğim için de yapmıyorum. Sizden ne mevki, ne makam, ne şan şöhret ne de bir zenginlik istiyorum. Ben sadece Allah’ın bir peygamberi olarak size O’nun emirlerini aktarıyorum.

O Allah’ ki yüceliği tüm kâinatı kuşatmıştır. Gökleri direksiz durduran bulutlardan hayat kaynağınız suyu indiren O’dur.

Size bahçeler, pınarlar veren O’dur. Çocuklarla geleceğinizi süsleyen, sürü sürü hayvanlarla geçiminizi sağlayan O’dur. O halde O’nun önünde eğilin ve secde edin. Çünkü sizin tek Rabbiniz Allah’tır.

Yüksek binalar yaparak yüceleşeceğinizi mi sanıyorsunuz?

Yeraltından madenler ve su kaynakları çıkararak ölümsüzlüğü mü temenni ediyorsunuz?

İnsanları zorbalıkla ve şiddetle yakalayarak onlar üzerinde tanrılık mı iddia ediyorsunuz? Hayır ey halkım hayır bunlar insanlar için mümkün olmayan b ir şeydir. Günü geldiğinde her kes yaptığının hesabını vermek için Rabbinin huzuruna çıkacaktır. Ben sizin için gücün ve kudretin bittiği ve acı bir günün başlayacağı azap günlerinden korkuyorum. Gelin Allah’tan başka taptıklarını terk edin ve yalnızca O’na itaat edin.

Hud peygamberin bu sözleri Ad kavminin üzerinde şaşkınlık fırtınaları estirdi. Kalplerinde dalgalar oluştu. Tanrı anlayışları sorgulanıyordu. Hem de o güne kadar kendilerinin arasında yaşayan ve dürüstlüğünden şüphe etmedikleri Hud tarafından.

Ad kavmi şok olmuş gibi ne diyeceklerini bilemeden onu dinlediler. Bir müddet sonra yavaş yavaş kendilerine gelmeye başladılar. İçlerinden ilk şaşkınlığı geçen birisi;

“Ama bütün bu uyarılara karşı onlar; "Bize öğüt veriyor olsan da, olmasan da, bizim için fark etmez!" dediler. “Bu (benimsediğimiz tutum) atalarımızın tutumundan başka bir şey değil ki! Hem, (bu yüzden) azaba uğrayacak da değiliz!" Şuara 26/ 136–138

Ad kavmi tanrılarına inanmanın sorumluğunu babalarına atmışlardı. Düşüncelerini bir nevi şöyle ifade etmişlerdi “Aslında biz babalarımızın yaptığı geleneği sürdürüyoruz. Onlara saygısızlık yapacak değiliz. Onlar bu güne kadar putlara tapıp onlardan yardım dilen diler. Şimdi biz senin sözlerine bakarak babalarımızın yolundan nasıl döneriz? Bu mümkün değil ey Hud,” dediler.

Gelenek yine hakkın karşısına çıkmıştı. Bundan sonra da hep çıkmaya devam edecekti. Babaların taptığı putlar ve onlar adına babalara saygı…

Bu konuda epey düşünmemiz ve kafa yormamız gerekmektedir. Gerçekten bir insanın babasına karşı saygısızlık yapması gerekir mi? Allah böyle bir şeyi emreder mi?

Allah insanlara atalarına ve büyüklerine karşı he zaman saygı ve hürmeti emretmiştir. Hem de onlara itaati kendine itaatle bir arada zikredecek kadar önem vermiştir. Ama bir gerçeği de hatırlatmadan geçmemiştir;

“(Allah diyor ki:) '(Anne babana saygılı ol;) ama eğer senin aklının (ilahlık) yakıştıramayacağı bir şeye Benimle birlikte ilahlık yakıştırman için zorlarlarsa onlara uyma; (o durumda bile) onlara bu dünyada iyilikle davran ve Bana yönelenlerin yolundan git. Sonunda hepiniz Bana döneceksiniz ve o zaman (hayatta iken) yapmış olduğunuz her şeyi (gerçek şekliyle) size göstereceğim" Lokman 31/15

Evrensel bir ahlaki ilke belirtilmiştir. Anneye babaya saygılı olmak, vazgeçilmez bir tutumdur. Ancak anne veya baba herhangi bir şeyi Allah’a ortak koşmayı emrederse Allah’a isyanda kula itaat yoktur. Ancak bu kadar kesin bir emirden sonra yine de vurgulan şu ahlaki ilkeye bakın; yine onlara dünyalık işlerinde iyi davranın.

Yani Allah’a isyan olan işlerinde itaat etmeyin ama dünya hayatının geçiminde onları yarı yolda bırakmayın. İşte bu yüce Allah’ın bildirdiği harika bir emirdir.

Peygamberlerin hepsi ilk önce Allah’ın birliği esasını ve Allah’a itaati emrediyorlar.

Allah’a ibadet niçin bu kadar önemlidir? Her şeyden önce ibadet, insanın yaratılış gayesidir. İnsan bu şekilde hayatına bir anlam vererek, boşluğa düşmekten ve kötü alışkanlıklara yönelmekten kurtulacaktır. Çünkü Allah’a inanan birisi her an kendisini gören Rabbine saygısızlık olacak davranışlardan kaçınarak insanlara zarar vermekten uzak duracaktır.

Saygı duyduğunuz ve çok sevdiğiniz birisinin yanında her hangi bir kötülük yapabilir misiniz? Tabi o kişiyi gerçekten seviyorsak yapamayız. İşte bunun için Allah’ı seven ve O’na saygı duyan insanlar da tüm kötülüklerden kaçınır. İnsanlara haksızlık yapmaz, onlar hakkında kötülük düşünmez. Seven kalp sevdiğinin isteklerini gönül huzuruyla yerine getiri. O’na bağlanmaktan mutluluk duyar.

Allah’a ibadetten uzaklaşan insanlar ise, her an kötülük yapmaya hazırdır. Çünkü onları kötülük yapmaktan alıkoyacak hesap verme inancı yoktur. Bundan dolayı toplumda adaletin sağlanması için peygamberler, insanları Allah’ın birliğine ve itaate çağırmaktadırlar. Böylece onları kendilerinden çok yüce bir güce hesap verme düşüncesine hazırlarlar.

" longdesc="79" />