İnsan kendisini müstağni görünce azamaya başlıyordu. Yani her şeyi kendi imkânıyla elde ettiği düşüncesi insanı Allah’tan uzaklaştırmaya yetiyordu. Ad kavmi de kendilerinin zenginliğini bir müddet sonra kendilerinden kaynaklandığını sanmaya başladılar. Bunun için de güçlerine güvenerek diğer insanlara haksızlık yapmaya yöneldiler. Diğer insanlarla alay etmeye ve günlerini oyun ve eğlenceyle geçirmeye başladılar.
Bu sırada şeytan yeniden sahneye çıkar. Ad kavmine kötülüklerini güzel gösterir. Zenginliklerini, güçlerini gündeme getirerek Allah’a isyana ve diğer insanlara haksızlığa yöneltir.
“Âd (kavmine) gelince, onlar, doğru olan her şeye karşı (çıkarak) yeryüzünde küstahça dolaştılar ve "Bizden daha güçlü kim varmış?" diye böbürlendiler. Hayret! Onları yaratan Allah'ın kendilerinden daha güçlü olduğunu görmediler mi? Ama onlar mesajlarımızı reddetmeye devam ettiler” Fussilet 41/ 15
Bu anlayış gücü elinde bulunduran ve insanları köleleştirmeye çalışan Şeddat isimli bir zalimden kaynaklanmaktadır. Şeddat tüm zalimler gibi adaletten uzak bir hükümranlık sergilemeye çalışıyordu. Kendi anlayışını yerleşik kılacak putlar ve tanrılar icat ediyordu. Böylece onlar adına insanları yönetmeye çalışıyordu.
Bu zalim yöneticilerin en önemli özelliği ise kendilerini diğer insanlarla eşit kılan Allah’a karşı isyan ve tavır alıştı. Bu şekilde yeni yasalar koyarak Allah karşıtı bir anlayış sergiliyorlardı. Nuh’un getirdiği ve yerleştirmeye çalıştığı Tevhid inancı yerini Şeddatın koyduğu yasalarla yavaş yavaş ortadan kalkıyordu. Bu hususu Rabbimiz şöyle belirtiyordu;
“İşte, Rablerinin ayetlerini reddeden, O'nun elçilerine baş kaldıran ve hak-hakikat düşmanı her inatçı zorbanın koyduğu yasaya boyun eğen 'Âd toplumu(nun sonu) böyle (oldu).” Hud 11/ 59
Nankörlük insanı nimetlere karşı duyarsız hale getirir. Nankörlük; verilen nimetlere, yapılan yardımlara ve iyiliklere karşı duyarsız ve karşılıksız kalmaktır. Ad kavminin ileri gelen insanları da Allah’ı ve O’nun verdiği nimetleri göz ardı ediyorlardı. Bunun için de Allah’a karşı saygısız oluyorlardı.
Allah sevgisinden ve saygısından yoksunlaşan kalpler katılaşmaya mahkumdur.
Ad kavminin insanları da o kadar güçlü ve yetenekli olmalarına rağmen bir zorbanın emrine uyarak, Allah’ı terk ediyorlardı. Çünkü onlara göre saygınlık ölçüsü ancak ve ancak kuvvet ve zenginliktir. Kimin adamı, parası, serveti daha çoksa o haklıdır. Yoksul ve zayıf kişiler haklı da olsa haksız olarak değerlendiriliyordu.
Allah’a karşı sevgi ve saygısı olmayan insanlardan halka karşı anlayış beklemek doğru değildir. Çünkü kendisine karşı o kadar nimetleri verene karşı nankör olan ve asileşen bir insan, kendisine muhtaç olanlara karşı daha da asabileşecek ve tanrılaşacaktır.
Acaba bu insanların böylesine kötü olmalarının sebebi sadece zengin ve güçlü olmaları mıdır?
Tabi ki sadece güç ve zenginlik değildir. Çünkü öyle zengin ve güçlü insanlar vardır ki, Allah’ın karşısında eğilmekten ve O’na ibadet etmekten zevk duyarlar. Zayıflara ve güçsüzlere kol kanat gererler. Çocukları ve küçükleri severler. Verdiği nimetlerden dolayı da Allah’a şükür ve ibadet ederler.
Fakat Ad kavminin ileri gelen sermaye sahipleri, Allah’ın verdiği güzellikleri ve nimetleri kendi güçlerinden ve başka tanrılardan bilmeye başlamışlardı. Bu da onları, Allah’ın verdiği bereketli ve verimli toprakların yanı sıra sayılamayacak kadar çok güzelliklere karşı nankörlük etmeye yöneltti. Bunun sonunda kalplerindeki Allah sevgisi giderek yerine kin, nefret ve düşmanlık yerleşti. Çünkü Allah sevgisinin olmadığı kalplerde acıma duygusu olmaz. Sadece bencillik, çıkar ve menfaat vardır.
Eşi ve benzeri bulunmayan İrem şehrini kuran bu insanlar Allah’a inanıyorlardı. Fakat Nuh peygamberin verdiği öğütleri çoktan unutmuşlardı. Allah’a imanla birlikte zulüm, haksızlık, zorbalık, kin ve nefret şaşılacak şeylerdir. İşte bunun için Rabbimiz bu şekildeki insanlar için şöyle buyuruyor;
“De ki: "Ne kötü (şu) inancınızın sizi yönelttiği (şey)! Eğer gerçekten bir şeylere inanıyorsanız." Bakara 2/ 93
İnançla birlikte putlara veya başka varlıklara tapmak ve onları Allah’tan daha çok sevmek inançla bağdaşmayacak şeylerdir. Bunun için de Rabbimiz “inancınız ne kötü şeyi emrediyor” demektedir. Güçten dolayı zayıfı ezmek, zenginlikten dolayı fakiri hor görmek, mevki ve makamdan dolayı alttakileri küçük görmek imanla uyum içinde olacak davranışlar değildir. Bunun nedeni üzerinde düşündüğümüz zaman karşımıza yine hakikat yolunun engelleyicisi ve düşmanı şeytan çıkmaktadır. Çünkü şeytan bununla ilgili olarak şöyle demişti;
“(İblis) dedi ki: Rabbim! Beni azdırmana karşılık ben de yeryüzünde onlara (günahları) süsleyeceğim ve onların hepsini mutlaka azdıracağım!” Hicr 15/39
“Allah tanıktır ki, (ey Peygamber,) senden önceki çağlarda da (muhtelif) toplumlara elçiler gönderdik: fakat Şeytan onlara (da) yapıp-ettiklerini güzel gösterdi(ği için hakkı inkara şartlanmış olanlar mesajlarımızı dinlemeyi hep reddettiler); Şeytan (geçmişte olduğu gibi) bugün de onlarla sıkı fıkı; bu yüzden de onları zorlu bir azap bekliyor.” Nahl 16/63
Ad kavmi de şeytana aldanmıştı. Yaptıkları kötülükleri güzel görmeye başlamışlardı. Bunun sonunda isyan bataklığı, menfaat cenneti gibi görünmeye başlamıştı gözlerine. Şeytan gibi onlar da insanları aldatmak için insanları kandırmaya, aldatmaya başlamışlardı. İnsanların gelip geçtiği yerlerdeki levhaları değiştirip onlarla alay ediyorlardı.
Allah inanmayan ve O’na itaat etmeyen insanlar şeytan gibi kötülük yapmaya elverişli bir ruh hali taşırlar.
Bu insanların bir kötülüğü daha vardı; Kendileri çok kuvvetli oldukları için komşu köylere saldırıp oradaki güçsüz insanları yakalayıp esir ediyorlardı. Ya köle gibi çalıştırıyor, ya da öldürüyor ve mallarına el koyuyorlardı. Böylece kötülükleri daha da artıyordu.
Konu: imandan isyana dönüs (hz hud as) 
" longdesc="79" />
